Het klopt als een bus of als een zwerende vinger, ik bedoel maar, het is waar.
Want, wanneer je eindelijk voorzichtig durft te vertellen aan goede bekenden, dat artrose een deel van je leven is geworden, plotsklaps iedereen ‘het’ heeft. Soms mooier nog, ‘het’ heeft gehad. Zoiets kan overigens niet, want je komt er nooit meer vanaf.
Als de beste toehoorder zelf de dans is ontsprongen, komt er altijd wel een oom, tante, buurman, een neef van de slager en daar de vriendin van, uit de hoge hoed tevoorschijn. Die hébben klachten. Nou nou nou. De mijne verbleken op staande voet. Vooralsnog denkt míjn voet daar anders over.
Gelukkig weet ook iedereen raad en vliegen oplossingen me om de oren. “Want bij die oom, tante, buurman, neef van de slager en daar de vriendin van, werkte het ook.”
Ik hou wijselijk mijn mond, terwijl ik zo graag, heel af en toe, stoom wil afblazen, eventjes vertellen dat mijn leven wat veranderd is. Dat ik (voorlopig) niet meer zo mobiel ben, dat uren wandelen en fietsen er (voorlopig) nog niet gaat lukken.
Ja, ik heb goede schoenen.
Ja, ik heb de goede medicijnen.
Ja, ik heb een fantastische fysiotherapeut.
Ja, ik heb een bergstok.
Ja, ik heb een breiwerk/boek/computer/tuintje en nog meer.
Ja, ik heb lieve kinderen/kleinkinderen.
Ja, ik heb lieve broers en zussen.
Ja, ik heb vrolijke vriendinnen, beste buren.
Ja, ik heb nog een pienter koppie.
Ja, ik heb power genoeg om een uur op pad te gaan.
Ja, ik heb de liefste man van de hele wereld.
Nou, wat zeur ik dan? “Om niet” dus?
Nee, omdat ik er mooi mee zit. Letterlijk.
Willie, 5 juni 2021