Vanaf 4 april, dit tweede corona jaar had ik er genoeg van. Ik wilde de wijde wereld weer in. Ook niet langer gebonden zijn -aan de mijzelf opgelegde opdracht- om elke dag een column te schrijven.
Tuurlijk, allemaal goed en aardig, het hield me scherp, maar ik miste de vrijheid van het fluitenkruid en de nachtegaal. Mooie metafoor, al zeg ik het zelf. Maar ja, corona hè.
Een gelukkig lot bracht mij voortijdig naar de vaccinatie-tent, dat betekende dat ik durfde af te tellen. Nog 17 dagen, nog 16, nog 15 ….. Tot vandaag. “Nog 1”.
Yeah! Vanaf morgen gun ik mezelf meer tijd voor een bezoekje hier of daar, een zó gemiste oppas, een wijntje en bitterbal met vriendinnen, maar bovenal een plekje onder de zon. Gewoon. Met de krant of niets.
Nu nog de tweede va-kanarie, zoals ik onlangs een peuter hoorde uitspreken. Ik ga ervoor.
Per vandaag dus, rust in de tent en slechts twee berichten per maand, zoals vanaf november 2005.
Ik ben geen Heintje Davids.
Willie,
22 april 2021