Een bijzonder fenomeen nestelt dit weekend in mijn hoofd. Het voelt vreemd, dat nu de eerste vaccinatie is “gezet” , -ik dientengevolge meer bestand ben tegen corona-, tóch voorzichtiger word.
Even in de trein? Nee, kan een week wachten.
Kuffel met schoondochter? Komt zeker weer.
Kleinkind komt snoeien en ruimen, poten en zaaien? Even geduld.
Zussen willen wandelen? Natuurlijk, toch liever na Hemelvaart.
Met vriendinnen bijpraten? Hard nodig, doen we na de IJsheiligen.
Dochter komt lunchen? Wauh! Liever met eigen broodjes langs de IJssel.
Is het zo, als een eindstreep in zicht is, een mens op het laatste nippertje geen zin heeft om te struikelen? Dat alle moeite tevergeefs zou zijn?
Zoals de Engelsen zeggen: “It was not all that to collapse so close?”
Zeker. Ik wil niet “collapsen.” Het duurde lang genoeg, deze paar weken lijken er met gemak bij te kunnen.
Willie,
10 april 2021