Bijna was ik vergeten dat de eerste warme lentezon een mens zo opgewekt maakt.
Komen we toch licht tekort in die laatste wintermaanden? Het heeft er alles van weg.
Ik schuif en klap de ramen open, duw tegen de tuindeuren. Ons huis lijkt ineens honderd keer zo groot. Wat een vrijheid.
De lente zit in mijn bol.
De postmevrouw fluit een deuntje, de bezorger van de DHL maakt een buiging, een jongen bij de papierbak glimlacht. Mijn buurvrouw zwaait uitbundig en glazenwasser knipoogt.
De ijsboer opent zijn deuren en studenten vegen hun stoep.
Het stadsbeeld is veranderd van dik-en-lang in grijsgrauw naar dun-en-kort in lichtgroen.
Een ongekende metamorfose binnen een etmaal.
Lente. Dus.
Willie,
30 maart 2021