Zeg maar, hij is uit Japan “overgewaaid”, de Telefoon van de Wind.
In Japan was een meneer met veel verdriet om zijn overleden neef. Nergens kon hij rouwen in zijn ukkie. Plots kwam hij op een lumineus idee, hij regelde een oude telefooncel, hing er een gedateerde draaischijf-telefoon in en belde met zijn lieve neef in het hiernamaals. Nee, het is niet spooky, hij kreeg heus geen antwoord. Maar hij voelde verbinding. Nog beter, zijn verdriet werd hanteerbaar.
Moeten we nu allemaal naar Japan? Ben je mal, in Roelofarendsveen, aan de Floraweg, tussen kassen op een weilandje, staat er ook een.
“Zie het als een moderne Mariakapel”, lees ik op internet.
Ik moet bliksems veel schroom overwinnen om in het openbaar tegen een dode (!) lijn te praten. Wie er niet allemaal langs kunnen fietsen, joggen, of met de hond lopen…
Kijk, in Japan in zo’n mooi gestileerde tuin, ook nog eens op een heuvel, met uitzicht over de oceaan, dat is andere koek. Daar fluistert de wind zachte warme briesjes.
Tada! Tada! De tweede Telefoon van de Wind staat klaar om in mijn stad geplaatst te worden. Goddank op een prachtige plek, in een tuintje op GOUDasfalt, met uitzicht over de IJssel.
Ga ik dan toch? Een beetje keuvelen met mijn vader, moeder, zus, broer, zwager en schoonzus?
“The answer my friend, is blowing in the wind”, Bob Dylan zong het al.
Willie,
22 maart 2021