De dame met de parels.
Een mooiere titel kan ik niet bedenken voor mijn, vorige week, overleden schoonzus.
Wat een dame, wat een klasse vrouw. Deze dame en mijn broer Joop hadden “de vrolijke zorg” voor vier kinderen, waarvan veel op haar schouders terecht kwam, omdat manlief een zaak runde.
Het waren tijden dat elk dubbeltje telde, dat er in één lapje stof drie pyjamaatjes pasten, dat er alleen op vrijdagavond wat lekkers bij de koffie was.
Maar altijd met zoveel liefde, dat mijn drie neven en nichtje daar misschien niets meer van weten.
Zij hadden een groot erf, “werft” noemen ze het, dat zij overigens met nog véél meer nichtjes en neefjes deelden. Met veel gepas en gelas werden er skelters, steppen, karretjes en fietsjes gebrouwd.
Maakten de “Werftkinderen” ruzie, zo vertelde Joop mij ooit, dan verhuisde hij heel het wagenpark de schuur in, en mocht het pas weer naar buiten als zij het onderling hadden opgelost.
Ondertussen warmde Nel, want zo heet ze echt, chocolademelk op en bracht het aan de verbouwereerde kindertjes.
Nel, mijn schoonzus, heeft tot bijna de laatste seconde de regie over haar leven gehouden.
Hoe ziek ook, de nagels gesoigneerd, de grijze lokken in de krul. Haar jumpers verwisselde zij per dag, ‘want anders heb ik op foto’s altijd hetzelfde aan’.
Meer nog dan de zorg om zichzelf, bekommerde zij zich de laatste jaren om haar kinderen: ‘Ze hebben het al zo druk’. Maar ook om de priester die haar deze week de Ziekenzalving toediende: ‘Heeft u al koffie gehad?’
Nel, mijn schoonzus! De dame met de parels, op wie mijn broer dolverliefd was. Hij droeg haar op handen, zij was zijn prinses.
Na de dood van mijn broer namen de vier kinderen deze rol toegewijd over. Hadden ze Pa beloofd. Ergo, zij deden het ook écht.
Het laatste jaar werd zwaarder en zwaarder voor Nel, maar geen enkel barstje of scheurtje was te bekennen in de zorg van het viertal.
Kan ik het begrijpen? Zeker wel, want zij was een ontzettend lieve, lieve pientere prinses.
Willie,
17 januari 2021