Vandaag, dag 95. Zestien
Gisteren werd zij zestien, mijn oudste kleindochter, een beetje puber af, een beetje jonge vrouw. Blij met geld, trots met haar kettinkje met een briljant geslepen steentje, gelukkig met haar WakaWaka. Daarnaast was “RELAX” in koperdraad helemaal in het emmertje.
Wij aten haar lievelingsgerecht, bij hoge uitzondering mocht haar mobiel op tafel blijven.
Na enig geregel vertrok de jarige vóór het toetje naar haar vrienden in de stad, los van vader, moeder, zus en oma, om te genieten van ijs of anderszins.
Gelijk heeft ze.
Zestien jaar. Zoveel vooruitzichten nog, zoveel jaar voor de boeg om te kunnen genieten van de kansen die het leven biedt.
Daarom ben ik het eens met het gister gepresenteerde “Draaiboek”, als onverhoopt “Code Zwart” aan de medische horizon verschijnt. Op dát moment gaat jong voor oud, voor mij geen speld tussen te krijgen. Mijn jarige Job heeft, met al haar kwaliteiten, een leven voor zich.
Natuurlijk zijn er precaire omstandigheden. Je zult in een hachelijke situatie maar net twintig of veertig of zestig geworden zijn. Dan heb je het nakijken. Is dat dan oneerlijk? Is er een andere oplossing? Wie het weet mag het zeggen.
René Héman (mede-opsteller van dit document) verwoordt het aldus: ‘Hoe ouder, hoe meer mogelijkheden je in het leven gehad hebt.’ Dus.
Klopt en is helemaal ok. Wel een bijzondere gedachte dat ik bij code zwart voorrang heb op mijn twee zussen.
Feitelijk maak ik graag plaats voor iedereen onder de zestig. Natuurlijk wil ik heus wel een tweede Methusalem worden, maar ik leef niet in een Bijbelboek.
Kinderen, kleinkinderen, nichtjes en neven, buurkindjes en scholieren. Jonge ouders en leerkrachten. Verplegers, hulpverleners, gezagsdragers en wetenschappers. Tuinders en metselaars. Handarbeiders, diplomaten, schoonmakers en vakkenvullers:
Mijn ic-bed is voor jullie.
Morgen, dag 96. Wisselend
Willie, 17 juni 2010