Dag 68 in “sociale onthouding”

Vandaag, dag 68. Geheim

De Engelsen zeggen: “Als je je geheimen aan de wind onthult, verwijt hem dan niet dat hij ze doorvertelt aan de bomen.”
In Frankrijk: “Een geheim heeft altijd een oor.”
De wijze Grieken: “De tijd brengt alles aan het licht.”
Nederland: “Er is geen schuit zo dicht of er komt een lek in.”
La Fontaine: “Niets drukt zo zwaar als een geheim.”
Japan: ”Niets is zo zichtbaar als wat men wil verbergen.”
! Als klap op de vuurpijl, dames lezeressen:
Zweden: “Ook vrouwen kunnen een geheim bewaren, mits men het ze niet vertelt.”

Tot zover.
Ik vind geheimpjes leuk. Vlak voor Sinterklaas, voor een verjaardag, een snoepje geven (‘Stt, niet tegen mama zeggen, hoor’), een betekenisvolle knipoog, de geheimtaal van kleding, van het tasje van Queen Elizabeth.
Dat zijn grapgeheimen. Het schept verbinding, een bondje.

Huis-, tuin- en keukengeheimen gaan me ook goed af. Dan kan ik zwijgen als het graf. Iets met respect of zo.

De grote geheimen van oorlogsvoering, staatsgeheimen, verplichte geheimen bij mistoestanden of onderzoeken vallen buiten mijn leefwereld. Ik prijs me gelukkig.

Sttt, ik heb er tóch een. Niet van wereldformaat, ofschoon wel voor de hele wereld! Ik heb namelijk een coronamondkapjesgeheim.
We moeten aan de mondkapjes. ‘Wegwerp’ kan, maar achter de ‘Bernina’ kruipen met klosjes garen, een schaar en een lapje stof is  goedkoper.
Ach, wat een geploeter, vooral die zoompjes keurig afwerken, terwijl de zomer op de deur klopt. Plots heb ik een idee: ik stiefel de trap op en pak een katoenen zakdoek uit de linnenkast. Een wondertje: de snotlap heeft precies goede maat (volgens het RIVM).  Alleen even dubbelvouwen, tunneltjes naaien, elastiekje rijgen en de klus is geklaard. Op naar de Hema, waar ik de hele voorraad zakdoeken heb opgekocht. 
Niet onbelangrijke bijkomstigheden: kan makkelijk gewassen, heeft meestal een gedistingeerd streepje, voelt niet zwaar en is eenvoudig over neus, mond en kin te rimpelen.

Ik HAD een coronamondkapjesgeheim. Alleen nu nog aan elastiek zien te komen….

Morgen, dag 69. Verheugen

This entry was posted in Corona, Perspectief. Bookmark the permalink.

Comments are closed.