Vandaag, dag 64. ‘Hoe dan?’
‘Hoe dan?’
Dat was generaties lang geen vraag. Traditie en/of geloof bepaalde in veel families hoe een dierbare naar de laatste rustplaats werd gebracht. Was zeer overzichtelijk.
De tijd heeft niet stil gestaan, de gebruiken rondom het definitieve afscheid ook niet. Ik zie het elke ochtend tijdens mijn wandeling langs de IJsselhof. (Ja, zo loopt mijn route nu eenmaal.)
Er was een kist met gouden handvaten, een kist van lawaaibomenhout. Een rieten mand. Er waren grafkransen zo groot als wagenwielen, ik zag een boeketje van € 3,95 van de Lidl. Losse bloemen die ontroerden of knuffels die het allerergste deden vrezen.
Grote limousines bewogen zich ingehouden over de dijk, in zwart of wit, soms met volgauto’s. Deze week reed het bestelautootje van onze plaatselijke bakker ertussen, díe, met een mega moorkop op zijn dak. Bert Haanstra had er zeker raad mee geweten.
Soms stopte de lijkwagen een paar honderd meter voor de IJsselhof, een meneer in jacquet stapte uit en liep stapvoets langs groepjes familie en anderhalvemeterbelangstellenden.
Op zo’n moment houd ik mijn pas en adem in.
‘Hoe dan?’
Hoe eer je je dierbare? Een mijnheer in Mariahout (www.ad.nl) bracht zijn overleden echtgenote in een karretje achter zijn fiets naar haar laatste rustplaats. Omdat zij samen van sámen fietsen hielden. Het is een optie.
Dan wil ík het liefst in een tentje. Mijn gade is een uitvinder, te zijner tijd verzint hij vast wel wat.
‘Hoe dan?’
In Colombia is een oplossing bedacht voor de drukte van dit moment voor de ziekenhuizen en de timmerfabrieken: een kartonnen ziekenhuisbed en een grafkist ineen. (www.nu.nl) Ingenieus, maar ontzettend verontrustend. Je zult maar bij een opname op zo’n bed gehezen worden. Ik heb een naam voor dit ontwerp bedacht: “Doodlopend bed”.
‘Hoe dan?’
Ach, mijn dierbaren mogen bepalen. Want daarom zijn het mijn dierbaren.
Maar dat tentje…
Morgen, dag 65. Fidgeten
Willie, 17 mei 2020