Vandaag, dag 58. Kasteel
Je kunt dit coronatijdperk op vele manieren benaderen, uitleggen, duiden, verklaren of interpreteren. Is het de toorn van een god? Is het ons verwoestende gedrag? Is het een samenloop van omstandigheden?
Een eenduidig antwoord op een van deze vragen is er volgens mij niet. Wel vraag ik me iedere dag af: hóe gaan we om met de opgelegde regels, hóe houden we ons hoofd koel en hóe willen we later verder?
“Niets komt zomaar”. Het goede niet, het slechte ook niet. Soms zijn tegeltjeswijsheden wijzer dan we durven te bekennen.
Vorige week las ik in de Volkskrant een artikel van de tachtigjarige Margaret Edwood, zij sloeg voor mij de spijker op de kop.
“Denk”, schrijft zij, “aan alles waarvan u hoopt, dat het er na corona nog zal zijn. Uw familie, uw lievelingscafé, uw boekwinkel, uw bloemenkiosk, uw krant, een gezond milieu. Dan is het nu de uitgelezen tijd om te steunen en actie te ondernemen.”
Edwood vervolgt: “Wij leefden in een kasteel. Wij moeten nu naar het kasteel-van-de-toekomst. De poorten zijn nog gesloten, maar ieder heeft de mogelijkheid om over de slotgracht te springen. Díe sprong duurt wel even. Gelukkig maar. Tijd om na te denken en het goede te doen. Tijd om aan de slag te gaan. Wees verantwoordelijk, houd moed, en land pas aan de overkant, als de deuren van het kasteel-van-de-toekomst uitnodigend en wagenwijd open gaan.”
Tja. Wijsheid en geduld zijn schone zaken.
Morgen, dag 59. School
Willie, 11 mei 2020