Vandaag, dag 52. Uitvaart
Ik noem haar Franciska. De bijzondere moeder van een lieve jonge vrouw. Die jonge vrouw kwam, jaren geleden, in mijn leven.
Ook vertrok zij weer op een dag, maar eigenlijk is zij nooit écht vertrokken. Gelukkig maar.
Rutger Kopland beschreef het zo:
‘Weggaan kun je beschrijven als een soort van blijven.
Niemand wacht, want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid, want je gaat niet weg.”
Vorige week is Franciska overleden, rustig, op een gezegende leeftijd, met een vol vertrouwen in het leven aan de andere kant van de horizon.
Natuurlijk was ik niet bij de uitvaart, de familieleden van Franciska vormen al een ruim koppel van het toegestane aantal.
Tóch was ik erbij. Via een live-stream. Ik liet in onze huiskamer de zon binnenkomen, schikte fluitenkruid en lavendel in een mooie vaas, stak een kaars aan.
Ik zag een rieten mand waarin Franciska rustte, ik zag haar echtgenoot, haar kinderen, haar kleinkinderen, haar zus.
Ik zag een boeket met korenbloemen.
Ik hoorde hartverwarmende muziek.
Ik hoorde een levensverhaal, met details over onderduiken in de oorlog.
Ik hoorde een zoektocht naar het evenwicht tussen ‘altijd klaarstaan’ en ‘goed voor jezelf zorgen’.
Ik hoorde over een mama die voor iedereen het beste wilde, derhalve zich vaak wegcijferde.
Kortom: ik hoorde een verhaal over een moeder.
Haar dochter, de jonge vrouw dus, die altijd in mijn hart is gebleven, sprak en vroeg zich af: “Hoelang duurt altijd?”
Lieve jonge vrouw, ik kan je verzekeren: Altijd!
Morgen, dag 53. Gesprek
Willie, 5 mei 2020