Vandaag, dag 14. Crinoline
Ik wil een crinoline met een omvang van een meter of zes. Acht mag ook. Eentje met meters mooie Crêpe Georgette en bloemen van Brussels kant. Met strikjes en frutsels van zijde, in vele tinten groen met een tipje karmozijn.
Dan kan ik boodschappen doen zonder dat iemand te dicht in de buurt komt.
Stel dat onze MP verplicht, dat álle dames in zo’n prachtige outfit moeten lopen (ook op het strand) dan is de “sociale distantie” gewaarborgd. Boa’s mogen naar huis.
Ook geen gehaast, want reken maar dat het en een ander flink aan het gewicht is. Al die kilo’s crino (paardenhaar) en tientallen meters stof aan je lijf, welaan, dat is zomaar een bijkomend voordeel nu de sportscholen dicht zijn.
De moderne versie is lichter, maar toch.
Op marktplaats zijn ze voor een appel en een ei te koop. Een aanbieder van speciale kleding biedt crinolines aan vanaf 20 euro.
Ik citeer: “Geweldig voor trouwjurk, baljurk, middeleeuwen en burgeroorlogen.”
Zo’n gevaarte in een burgeroorlog of in de middeleeuwen? Lijkt me lastig stenen gooien en rond 1300 hadden dames andere dingen aan hun lijf.
Goed. Terug naar het straatbeeld.
De heren doen natuurlijk ook mee. Beetje net pak, pinkelhoutje, bloemetje in het linker knoopsgat van de revers, een wandelstok in de hand. Het liefst een van anderhalve meter. Kan ie belagers op een afstand houden.
Zo wil ik, met mijn gade flaneren naar de kaasboer. Ondertussen geven we iedereen een vriendelijk, doch afstandelijk knikje.
De winkelstraat is een oase van kleur en deinende coronarokken. Hoe mooi kan het zijn.
Mijn chaperon mag bij een onverantwoorde stadsfietser, die denkt dat ie boven de wet staat, zijn stok tussen de staken steken.
Dat dan weer wel.
Morgen, dag 14. Tijd
Willie, 28 maart 2020