Vandaag, dag 2. Alle-ramen-open-dag. Als onverwacht alle dekbedden en matrassen naar buiten kunnen, de zon had er blijkbaar zin in, lijkt het op de Grote Schoonmaak van mijn moeder. Niet dat zij zo’n huishoudelijk “tiep” was, verre van dat. Onze ma hield niet van stof afnemen, van poetsen evenmin. Zij had belangrijker dingen te doen, was haar gedachte.
Maar o wee, werd het bijna Pasen? Dan moest de bezem plotsklaps door de woning.
Wij hadden een aanbouwtje bij het huis, met een plat dak. En omdat het vroeger ALTIJD mooi weer was in de Goede Week, konden alle bedden met kapok luchten na een stoffig winterseizoen.
Op één van die dagen, net voor Pasen, -was het Witte Donderdag of Goede Vrijdag?- mocht ik als jong meisje, in een fris gewassen afdankertje, zomaar uit een slaapkamerraam op de matrassen springen. Ik genoot van de zonnestralen. De kerkklokken beierden, merels zongen en de lucht rook naar bloesem. ’s Avonds kregen we een gekookt eitje.
Nu, vijfenzestig jaar later, voel ik ineens weer die vreugde.
Nee, de Corona is nog niet voorbij, maar dat gevoel laat mij nooit meer in de steek.
Morgen, dag 3. Takken-dag.
Willie,
17 maart 2010
.