Nou ja. Ben ik ineens een doelgroep geworden. Zonder dat ik er iets voor heb hoeven doen, alleen gewoon tweeënzeventig worden.
Weliswaar een gezin grootgebracht, lief en leed gedeeld en ervaren, kilometers gelopen en gefietst, filosofieën aangehangen en weer overboord gegooid, bloembollen gepoot en bomen gesnoeid, geluisterd en antwoorden gegeven, oplossingen gezocht en hakken in het zand gezet, geluk gezien en verdriet getroost, kinderknuistjes om mijn nek gevoeld en knokige handen gestreeld, truien gebreid en sokken gestopt, liedjes gezongen en pleisters geplakt, lessen gegeven en methodes ontwikkeld, gewikt en gewogen.
Kortom: ik ben tweeënzeventig, en nu ongewild een doelgroep geworden. Het zijn barre tijden.
Maar IK WIL NIET in dat vakje. Mijn hoofd wil het niet. Mijn hoofd voelt als tweeënveertig. Ok, tweeënvijftig misschien.
Ineens zijn daar de bezorgde kinderen.
“Mam, niet meer met de trein komen, hoor. Wij regelen het hier, heus.”
“Mam, weet je waarom de scholen níet dicht gaan? Om jullie als oma’s en opa’s te sparen.”
“Mam, als je hier bent, en het land gaat op slot, ben je wel erg ver weg van Gouda en zo.”
“Mam, red je het wel? Gelukkig hebben we skype en de post werkt nog.”
Het kost me moeite, maar ik geef me over. Soms zijn kinderen verstandiger dan een moeder.
Oma Corona
13-03-2020