Woensdagochtend, kwart voor negen, Stationsweg Leiden.
Mistige wind, zon en wolken spelen verstoppertje.
Ik huiver in mijn kraag, te vroeg op gestaan.
Voor drukte van alledag wil ik de ‘Leidse Loper’ lopen.
Ze houden me halt, twee jongens.
Ze dragen bruine broeken tot de knie.
Soepele sandalen met saaie sokken.
Type: ‘Jongens waren we, maar aardige jongens’.
“Storen wij u, als wij u iets vragen?”
“Ja, uhh nee.”
“Wilt u misschien later geresormeerd worden, dat is namelijk goed voor het milieu.”
Goed én milieu is voor mij een makkie. “Ja”, ligt op het puntje van mijn tong.
Heel even haper ik, want ‘geresormeerd’ is niet mijn dagelijkse woordenkost.
In de stilte die valt, verheldert de onmiskenbare leider van het tweetal:
“Wij doen mee aan een maatschappelijk onderzoek voor ons project op school. Wij willen graag weten of u begraven, gecremeerd of geresormeerd wilt worden.”
Mijn lichtje gaat branden. We hebben het hier over overlijden en wat daarna komt.
“Jongens, jullie zijn twaalf, dertien?”
“Ja mevrouw, bijna veertien.”
“Mooi onderzoek van jullie, maatschappelijk relevant, maar ik weet het niet, zet dáár maar een kruisje bij. Ik ben voor het milieu, maar ik ben ook bang voor donker water en verdrinken.”
“Ja, maar dan bent u echt al helemaal dood.”
“Dat mag ik hopen.”
“Natuurlijk. U gaat gewoon in een soort aquarium met “
“Stop maar. Ik weet er weinig van, en brrr, het is nog ochtendgloren. Kijk, achter mij schuifelt een grijsaard, probeer het daar eens.”
“Mogen wij u wel aanmerken als geïnterviewde, want dan krijgen we punten.”
“Allicht, dag jongens en succes.”
Ik vervolg de ‘Leidse Loper’, lees over het Galgenveld. Men werd verhangen en kraaien deden de rest.
Was ook milieu vriendelijk.
Willie
Leiden, 18 september 2019