De heldere en zwoele nachten langs de Ardèche vragen om wandelingen: alle sterren aan het donkerblauwe firmament twinkelen uitnodigend. Dus leggen we boeken opzij, de kaars knijpen we uit. We ritsen de tent dicht en zoeken onze sandalen. Hand in hand gaan twee zeventigers met een licht vakantiekleurtje op stap.
Een uil roept, vliegensvlugge vleermuizen zoeken mondvoorraad. De rivier ligt doodstil en donker te wezen. Zelfs de kikkers, ruim aanwezig tussen de keien, houden zich koest.
Hoe rijk rekenen we ons, zeker als de maan nog een stralende duit in het zakje doet. Hoor, daar is de uil weer, zijn ‘oehoe’ weerkaatst tegen de bergen.
De sandalen gaan uit. Het zand is nog warm van de dag.
Wij kuieren gelukzalig verder en kijken vooral omhoog: ‘Starry, starry night’, we neuriën ook over Sammy.
Dat had ik niet moeten doen. Die ene gladde kei liet me ongenadig struikelen. Boem.
‘Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy, want daarboven lacht de maan.’
Laat ik maar stellen dat het lachen mij verging en dat ik alle sterren, alle uilen, alle vleermuizen, alle stille romantische rivieren, alle kikkers én de maan hartgrondig vervloekte.
Mijn mooi getinte been veranderde met golfjes bloed in een estuarium van Bijbelse allure.
Dikke pleisters en lieve handen riepen die Rode Zee een halt toe. De maan dook droef weg achter een wolk. “Morgen weer een dag”, zal ze stiekem gedacht hebben.
Goddank duurt een terugreis vanaf de Ardèche ruim twaalf uur. Zo had ik evenveel uren de tijd om met een schone, gestreken katoenen zakdoek (!) en een flesje met lauw water het boeltje los te weken.
De HAP in Gouda deed de volgende ochtend, vakkundig, de rest.
Willie, 8 augustus 2019