Wij zijn in de Pyreneeën. Vandaag staat een lange bergwandeling op het programma.
Terwijl ik de veters van mijn bergschoenen strik, valt mijn oog op een informatieboekje met de tekst:‘Les Pyrénées avec l’ours’. Een paar wolven in Nederland is tot daar aan toe, maar anno 2018 beren in Europa? Die zijn toch allang neergeknald door bezorgde burgers of opgefokte jagers? Op een oude foto zie ik bloemkransjes rond de oren van een gesneuvelde ours. Hoe teder. Het grote beest ligt op een kar, dorpsbewoners rijden met de buit een rondje om de kerk en laten de overwinngswijn rijkelijk stromen.
Nu lopen er weer beren, een paar gezinnetjes, gerekruteerd uit de bergen van Slovenië.
En wandelaars worden gewaarschuwd! Het mannetje bruine beer doet weliswaar ‘meestal’ niemand kwaad, maar als hij met zijn twee meter én driehonderd kilo mij de weg verspert, zal ik wel even slikken. Gelukkig geeft het boekje raad:’Blijf kalm en fluister lieve woordjes. Ga niet hollen en geef hem de ruimte’. Als wij toch in een gevaarlijke situatie belanden is er een telefoonnummer voorhanden. (‘Hè, Poeh, schuif eens een stukje op, wij willen er door, anders ga ik bellen hoor!’)
Bedremmeld vertel ik het mijn echtgenoot, hij haalt glimlachend zijn schouders op, wij gaan op stap en er zijn geen beren op onze weg.
Ik vond het bijna jammer.
Willie,
22 augustus 2018