Omdat ik het lastig vind telkens de voordeur met de sleutel te openen, zet ik een bezemsteel schuin tegen de post. Zo kan ik makkelijk in en uit met de nodige spullen om de potten en de planten, aan onze straatkant, een voorjaarsbeurt te geven.
Altijd begin ik met tuinhandschoenen, maar na een half uur liggen ze in de vensterbank. Ik wil toch liever grond voelen, planten aanraken. Wormen laten kriebelen op mijn hand, om ze daarna hun eigen weg te laten gaan.
De winterse wind heeft geen goed gedaan aan de rozenstruik, ik snoei hem tot op het bot en hoop dat hij op tijd uitloopt, zodat in de zomerse avondzon de rozige geur door onze straat kringelt. De hortensia gaat terug tot drie knoppen. Het druipend hartje krijgt een andere pot.
Met verse aarde in de bakken komt werk waar ik de hele winter naar uitkijk: het planten van viooltjes, vlijtige liesjes en vergeet-me-nietjes. Ik recht mijn rug pas als onze voortuin oogt als een doos met kleurtjes.
Weer gelukt dit jaar.
Willie,
1 mei 2018.