Vandaag draai ik weer een kaartje om, één van de 365 kaartjes voor 2017, die een glimlach, een overdenking of een houvast willen schenken. Of een wijze raad.
Geen overbodige luxe in deze barre tijden: als Trump Obama beschuldigt (we konden er op wachten), als topmannen blijven verduisteren, als Commissarissen van de Koning unieke familiebanden onderhouden, als knuffeldieren lekken: dan is een kaartje op zijn tijd aangenaam.
Ik lees: “Er zijn zoveel dingen die ik níet begrijp. Wat een rijkdom.”
Ehh, ja.
Waarom doet Trump zo, waarom wil de topman van Samsung meer geld hebben, waarom mag je schoonzus een mooi behangetje regelen, waarom hebben kinderen geen gebreide knuffels van hun oma?
“Er zijn zoveel dingen die ik níet begrijp. Wat een rijkdom.”
Ehh, ja.
Waarom steken mensen elkaar al eeuwenlang in de fik, als het gaat om hun God, Allah, Jahweh, Boeddha of ander vermeend gezagsdrager uit een ongrijpbaar universum?
“Er zijn zoveel dingen die ik níet begrijp. Wat een rijkdom.”
Ehh, ja.
Zo gemakkelijk is het voor mij niet, ik kan niet alles zomaar naast me neerleggen. Aard van het beestje. Ik zoek, ik denk en ik lees. Dan vind ik een nieuw woord om over na te denken: sprezzatura.
Is dat het misschien? Een houding aanleren waarbij het aardsgeneuzel als vanzelf van me af zal glijden? Wil ik dat wel? Ook niet echt.
Uiteindelijk kieper ik het kaartje-van-de dag in de prullenmand en pak mijn fiets, om tegen de storm in, een andere leuze te verzinnen.
Willie, 28 februari 2017
PS. Gevonden! “Begrijpen is rijkdom”