Verwarring? Jawel, door de uitslag van de verkiezingen in Amerika, dáár heb ik woorden voor die er nu niet toe doen.
Het gaat vandaag om een andere kwestie, dicht bij huis. Zo dicht, dat het mij niet meer loslaat.
Déze verwarring is ontstaan door een opmerking van Hannah, mijn negenjarige kleindochter. Zij is een ‘denkertje’, neemt geen genoegen met halve oplossingen.
‘Oma, vertel je zaterdag waarom je het hebt gedaan?’
‘Wat bedoel je, mijn kind?’
‘Nou, gewoon, een boek geschreven.’
‘Nee hoor. Ik lees alleen een nieuw verhaal voor.’
‘Dat vind ik gek, dat verhaal had je er gewoon in kunnen zetten. Mensen willen toch meer weten? Ze komen helemaal naar je toe, en dan weten ze nog niks. Bijvoorbeeld waarom je schrijft.’
‘Nou ja.’
Even ben ik uit het lood geslagen. Ja, waarom schrijf ik eigenlijk zo graag?
‘Hannah, ik weet het niet precies. Gewoon omdat het leuk is.’
‘Oma, “leuk” is geen antwoord, zegt mijn juf altijd.’
Hand in hand lopen we naar huis, we schoppen tegen de herfstblaadjes. Zíj heeft nu de leeftijd van ‘Griet’, de ik-persoon in sommige van mijn verhalen. Tussen Griet-van-toen en Hannah-van-nu zijn zestig jaar verstreken.
Nooit was mijn jeugd, op deze novemberdag zo dichtbij. Mijn zestig geleefde jaren lijken uitgewist.
‘Kom we gaan huppelen, dat deed ik vroeger ook zo graag.’
‘Heb je daar ook over geschreven?’
‘Dat niet, maar kinderen huppelen, toch?’
‘Ja. Jij niet meer. Waarom niet, oma?’
‘Dat weet ik eigenlijk niet, waarom grote mensen niet meer huppelen. Zie jij papa al naar zijn werk huppelen?’
Een onbedaarlijk lach en daarna: ‘Nee, dat niet. Daar moet ik over nadenken. Misschien ga ik er een verhaaltje over schrijven.’
Kijk, lieve Hannah, je hebt zelf een antwoord op je vraag gegeven!
Oma Willie
15 november 2016
Heerlijk, die kleine, grote,wijze kinderen. Zij stellen de belangrijke vragen en geven de logische antwoorden. In mijn klas was ik de raamschildering op mijn vrije dag aan het veranderen. Het bange mannetje, uit het gelijknamige boek, bij de grote wijze herfstboom, kon ik gemakkelijk veranderen in een klein pietje . Ipv. zittend op de grote pompoen, zit Piet straks op een grote jute zak.
Kind:”Is het nu een bang Pietje juf?” Juf:” Misschien wel. Hij gaat vast ook wel iets vragen aan die wijze boom. “Wat dan juf? Dat weet ik eigenlijk niet. Het vragend kind denkt en denkt. “Juf, misschien kunnen we een verhaal maken van Bang Pietje” Maken we zelf een boek.”
” Maar dat doen we donderdag, als je er voor het echt bent.”
Verhalen die in je hoofd zitten willen eruit. ..Hoe dan ook. Tot donderdag kinders en tot zondag Willie.
Tot zaterdag, Ineke!