Joop

Dag Joop,
Je was een broer die ik eigenlijk pas bij het ouder worden leerde kennen.
Je was veertien toen ik geboren werd. Ik neem aan dat je niet echt zat te wachten op een huilend babyzusje. Je vond de mooie meisjes uit je klas vast veel interessanter.
Terwijl ik als peuter rond moeder scharrelde, vond jij je weg op het land en leerde je zaken, die nodig waren om een kwekerij te runnen.
Mijn eerste echte herinnering aan jou is dat je lange, bruinige (zelfgebreide?) kniekousen droeg. De boord was omgeslagen en daaronder hingen gekleurde kwastjes, die ik wel had willen hebben voor mijn pop. Ik neem aan dat het bij het uniform van de verkenners hoorde.
Dan is het een tijd stil in mijn herinneringenhoofd. Vanzelfsprekend zaten we wel aan dezelfde tafel en aten we hetzelfde brood. We waren namelijk één gezin, tien man sterk, waar harmonie aan de orde van de dag was.
Later was er je bruiloft, maar een bruiloft was voor mij niet specifiek: iedereen trouwde. Je woonde naast ons, je kreeg kinderen. Maar ook dat was in mijn belevingswereld niet ongewoon.

Toen kwam de dag, we waren al dik over de vijftig, jij wat meer dan ik, dat een man aan jou kwam vragen of ie met mij mocht trouwen.
Je glunderde, je zag het wel zitten, zo’n nieuwe zwager in de familie. Vooral vanaf die dag zijn mijn herinneringen aan jou geboren, en hebben ze in mijn hoofd vaste plaats veroverd.
Op onze trouwdag nestelde je je ’s morgens vroeg in ons kleine stadstuintje, je rookte een sigaartje en zag dat het goed was. Ik kan iedereen wel verklappen, dat je het goed hebt gezien.
Dank je wel, lieve grote broer.

Willie,
27 december 2015