Drieëndertig was ik, toen mijn benjamin zich op 28 november 1980 meldde. Zijn twee zusjes en zijn oudste broer waren zo blij met hem.
Wat was ik jong en wat een drukte. Ook al waren het de jaren ’80, met minder carrière-stress en minder competitie.
Of ik hem vandaag mis, dat grote joch dat zich in de bergen nestelde met ski’s en klimtouwen? Laat ik het er maar niet over hebben. Verre kilometers zijn het.
Daarnaast is het voor een moeder óók opletten geblazen wanneer haar jongste kind vijfendertig wordt. De jaren tellen.
Om niet bij de pakken neer te zitten kocht ik vorige maand bij de Hema een crème, genaamd: Hello mirror guess my age. De Hema belooft mij, dat mijn leeftijd er niet meer toe doet. Dan maintain ik that youthful (!) look. Want het Voluform, dat het Matrixyl-Synte ondersteunt, verzacht van binnenuit mijn fijne lijntjes. Ik moet een potje kopen dat bij mijn geboortejaar past. Na gebruik, gaat de Hema verder, valt de mirror van verbazing van de muur.
Goed. Ik koop 60+. Ik smeer het goedje op mijn rimpels en op mijn kraaienpootjes. Trouw draai ik, sinds vier weken, elke ochtend en elke avond de potjes open: de witte variant voor de dag, de zwarte voor de nacht. (Hema, ik ben nog niet dement!!)
Jammer, het lijkt niet te helpen. In de trein stond gister een grijze vijftiger voor mij op. Weg illusie.
Ooit was ik drieëndertig, nu achtenzestig.
Heus, ik weet het wel: crèmes helpen niet, kilometers blijven kilometers maar het vuurtje binnen is niet te doven.
Willie, 28 november 2015