Afscheid in Oulx

Natte wangen
ze dienen nergens voor.
Ik zwaai, de trein sluit de deuren.

Mijn plaats bij het raam is bezet
een Italiaan ligt in diepe slaap.
‘Hé, wakker worden jij,
ik moet heel nodig zwaaien.’
Hij verstaat mij niet
ik stoot hem aan.
‘Signor, cette place est réservé.’
De trein geeft een gil
en zet zich in beweging.
De Italiaan slaapt
ik denk zijn roes uit.

Op het perron staan ze
om wie ik mijn tranen niet kan tegenhouden:
twee grote mensen en één mensenkind.
Een familie,
de ochtendzon zet hen in een helder licht.

Natte wangen
ze dienen nergens voor.
Dan ontwaakt de Italiaan.
Hij rekt zich uit
ziet mijn tranen
reikt me een zakdoek aan.
‘Signora, c’est difficile, n’est pas?
De man staat op, ik ga zitten.
Mijn gespreide hand tegen het koude raam rilt.
Gedrieën worden ze kleiner en kleiner.

Natte wangen.
Mijn trui ruikt
naar zoete haartjes en Franse Zwitsal
dat verzacht.

Willie
Oulx, 26 oktober 2014