Vier kilo gemist

Duizend kilometer ver woont ze, Lisa, mijn Franse kleindochtertje. Ze is al zes maanden oud, ik heb er nog maar twee keer gezien.
Toen ze geboren werd, jawel, dat was een feestelijk verblijf bij het jonge gezin van drie weken. In de zomer was er een feestje van ruim een week. Niet te klagen over het aantal dagen. Ik weet het, ik weet het.
Het gaat om iets anders: het is de groei en de reuk die ik zo mis. Haar eerste tandje zie ik op de familie-app, haar eerste geluidjes hoor ik op Skype. Maar ik ruik haar nergens, al die maanden lang niet.
Dus stap ik in Rotterdam in de Thalys. Ik wil haar knuffelen en ruiken. Het duurde me te lang. Gelukkig dendert de trein met een noodgang door België en zodoende heb ik in Parijs voldoende ruimte om de volgende trein te halen. Elke minuut is er één.
Mooi op tijd zit ik achter een raampje in mijn overstaptrein naar de kleine meid. Buiten is de herfst met mij. De warme gloed op heuvels en bergen, in urenlang strijklicht, reist kilometers mee. Ook mijn koffer met kleertjes, gekocht op de groei. Ze groeit voorspoedig, volgens de berichten, maar hoe groot zal ze echt zijn?
Wanneer ik haar zie, de andere ochtend, ben ik voorzichtig. Zo’n oma, slechts gezien toen de oogjes nog amper ontloken waren, is haar misschien vreemd en onbekend.
‘Dag moppie, dag moppie’, zachtjes herhaal ik mijn lijfspreuk. ‘Dag moppie, dag moppie’, het komt zomaar uit mijn mond gefluisterd.
Ik wil haar, de kleine Lisa, niet aan het schrikken maken, ze zal wel even moeten wennen. Zo denk ik, maar zij denkt duidelijk anders.
Haar mondje gaat open, van haar ene oortje naar haar andere oortje, er ontstaat een grote grijns. Ze is goedgemutst. Haar tandjes bloot, haar grote blauwe ogen sprankelen van levenslust. Haar neusje wipt vanzelf omhoog.
‘Wát, een vreemde oma zomaar uit Nederland? Waarom zou ik reserves hebben?’ Ze kirt, trappelt met haar stevige pootjes, laat haar armen dansen en ze ontroert mij ogenblikkelijk.
Het ijs is gebroken, oma pinkt een traan weg en Lisa zet vervolgens een rits geluiden in. Ze is duidelijk in haar sas.
‘Aaaaaag, eeehh, eu-eu-ejjjjjjjt. Ahpjfft.’
Ze haalt adem en vervolgt: ‘Eeefff, aaiaaiaaiaajj, éhhhhh.’
Daarna: ‘Aaaaaijjjj’ en ‘éjéjze’, in alle hoogten en toonsoorten. Van heel zacht tot heel hard. Haar communicatie laat niets te wensen over.
De mama wil haar tot stilte manen met de woorden: ‘C’est ne pas un cirque ici.’
Lisa luistert niet.
Ach, dan til ik mijn Moppie maar uit de box, er rusten acht kilo’s op mijn arm.
Ik heb er vier van gemist, vandaag maakt gelukkig alles goed.

Willie, 20 oktober 2014