Trésor

Omgeven door oliebollen en sneeuwvlokken tel ik rijkdom, schatten. Fransen zeggen trésor. Deze oudjaarsavond, in het Franse land van de jongste zoon, zomaar voorradig.
Nou ja, niet helemaal ‘zomaar’. Auto’s vol met families reden duizenden kilometers, over de bergpassen en angst voor sneeuw, naar deze plek. Of ze vlogen, met baby en al; hopend dat gladde landingsbanen geen roet in het eten gingen gooien.
Niets van dat al, iedereen is veilig aangekomen, hoog in de bergen. In dit huis gaan we het nieuwe jaar in, toute la famille.
We hebben samen stormen doorstaan, nogal wiedes. We zijn een gewone familie. Er zijn momenten van minder geluk geweest, om het maar eens eufemistisch op te schrijven. Doch, vannacht schieten we samen de kurk van champagne en wat vuurwerk de lucht in.
We tellen vader en moeder en hun nieuwe partners, twee zonen en twee dochters, twee schoondochters en –zonen, zes kleinkinderen in verschillende maten. En twee dikke buiken!
Ik kijk de schare rond, kan nauwelijks een traan verbloemen. Achttien mensen die ik ken, die mijn leven waarde geven, die ik nooit wil missen.
We zijn met mannen en vrouwen van dik in de zestig: oud en nieuw leven komen samen. Kinderen ruiken aan de veertig, zij hebben hun levens rijkelijk gevuld met werk en hobby’s. Daarnaast leerde de bijbel het al, de kinderen van onze kinderen, dat zijn schatten, in de dubbele betekenis van het woord.
Ik stond vanmiddag op het balkon, omgeven door witte bergtoppen. Het vroor, het was min vijf, het vet was heet. Ik bakte twee emmers oliebollen om alle monden te voeden. Koud had ik het niet, integendeel. Het vooruitzicht dat, tegen de klok van vieren, vermoeide lijven met blozende wangen hongerig komen vragen of ‘we er al een mogen’, maakte dat kou uit de bergen geen invloed op me had.
Oudjaar 2013 gaat over in nieuwjaar 2014, onmogelijk om niet gelukkig te zijn!

Willie, l’Argentiére la Bessée
01-01-2014