Ssst-coupé

Ik ben een fan van de trein. Vaak leg ik lange trajecten af, dan nestel ik me voor enkele uren in een hoekje: liefst een plaats bij het raam. Naar buiten kijken: het leven in dorpen en steden, op weilanden en sloten, met volle vaart aan me voorbij zien trekken, voelt heilzaam. Ik aanschouw en hoef even niets.
Met een beetje geluk vind ik een plekje in een Ssst-coupé. De regel daar is eenvoudig, niet hardop praten, niet bellen en geen andere herrie.
Vriendinnengroepen moeten hun heil elders zoeken; ook de jongeman van de HR-afdeling, die onderweg wil beraadslagen met zijn collega.
Goed. In zo’n stiltezone reis vandaag ik door het vroege land. Ik kijk eens rond en tel 28 passagiers. Het is stil, niemand praat. Kan aan het uur liggen, ook aan een bewuste keuze van de passagiers.
Maar deze, misschien wel elke stilte heeft een Januskop. Nee, ik hoor geen stemmen, geen dreunende bassen uit een koptelefoon, geen mobiel gesmiespel of geneuzel. Gesprekken worden in de kiem gesmoord, of beschaamd voorgezet op het balkon.
Tot mijn grote verrassing hoor ik ineens veel andere dingen, zoals kranten die ritselen. (de Metro knispert overigens anders dan het NRC) Ik hoor de roetsj van een rits van een tas, het schuifelen van voeten en het openscheuren van een envelop. Het beheerste bliepen van iPhones, een niesbui van een oude heer. Ik glimlach om een onderdrukte grinnik. Drie banken verderop eet een passagier een appel, even later hoor ik de deksel van een prullenbakje dichtslaan. Mijn buurman snurkt weldadig. Zelfs een geeuw heeft een paar decibellen.
Plots is daar de conducteur, bulderend vult hij de ruimte. Hij wil plaatsbewijzen zien. Dan is het even gedaan met alle verschillende geluiden die eerst zo kostelijk te onderscheiden waren. Het wordt een ruis van verzitten, van gekraak in grote tassen, van dichtklappen van laptops, van ‘tjop’, het losmaken van drukkertjes. Bovendien achtentwintig maal: ‘Alstublieft’ en evenveel keer luid en duidelijk: ‘Klopt. Goeie reis vedduh.’
Ondertussen scheurt er een andere trein rakelings langs ons, mijn oren schrikken.
Als met het vertrek van de kaartjesknipper de rust is weergekeerd, beginnen de geluidjes opnieuw. Allemaal te onderscheiden.
Zo stil kan het zijn in een stiltecoupé…

Willie, 2 oktober 2013

This entry was posted in Reizen. Bookmark the permalink.

Comments are closed.