New Orleans, ‘geheugenis’

De warme stad rust in de zon,
antieke eiken zijn massief en aanwezig
met honderden tegelijk.
Samen met oude gombomen
markeren zij het stadsbeeld.
In hun schaduw
spelen muzikanten en kinderen,
ieder op eigen wijze.

De gang is langzaam,
bijna ingetogen,
gelijk de Mississippi.
Lazy River.

De oeverloze horizon geeft zijn grenzen prijs.
Daarbinnen kerken, hotels, flats
banken, malls, een superdome,
een park met fonteinen.
Louis Armstrong en Mahalia Jackson schitteren
in de miljoenen waterdruppels
die de zon weerkaatst.

Gekrulde kleine meisjeshoofdjes
met gouden creooltjes
slurpen aan een ‘sluhs’,
even fel begeerd als gekleurd.
De broertjes zijn al mannetjes
met hun bandplooibroekjes,
op Adidas of Converse.
De temperamentvolle moeders heupwiegen naar verder.

Steile kleine meisjeshoofdjes
met twee schuifspeldjes
knabbelen een wortel.
Want ‘green food is so good’
Ook hun broertjes kijken sip
in hun jeans,
op nietszeggende gympen.
De bewuste moeders drentelen naar verder.

De man en de vrouw op straat:
zwart en blank
yin en yan
soepel en stram.
Niet gebukt
-of niet meer-
onder het woeste gedrag van mens en natuur.
Ieder een taak,
in het lome stadsgewoel.
Of, -waar nog wel-
daar is muziek geworden.
Elke vezel in het lichaam beweegt mee.

We horen er voor drie weken bij.
We zijn ingelijfd.
We are from the Netherlands.
‘Oh, my goss, from the weed?’
We leggen het niet meer uit en antwoorden:
‘Yes, and also from the cheese!’
Met een dikke schouderklop
zijn we voor even vrienden geweest met heel veel Amerikanen.

De Franse invloed,
‘Fais Do-Do’,
is nog steeds wakker.
Ik koop chaussures en een robe.
Het scheelt wat graden, maar Parijs lijkt dichtbij.

Klanken van een stoomorgel op de radarboot
klinken misthoornig over de kade.
De avond geeft de stad terug.
In het maanlicht bewegen de vingers van de organist.
‘Do you know what it means, to miss New Orléans?’
Zeker wel.

Willie, 8 juni 2012

This entry was posted in Reizen. Bookmark the permalink.

Comments are closed.