Het is dinsdag, net even voor vieren. Ik loop vanuit de stad terug naar huis.
In mijn linkerhand een tas met twee pakken melk, een liter yoghurt, een pond grof gemalen koffie, een pondje soda en een potje Buisman.
In mijn rechterhand een tas met vier bananen, twee preien, een kilo vastkokers, een doosje met zes eieren en een fles Sauvignon Blanc. Zo. Nu ligt de inhoud van ons leven op internet. Was het niet, ‘zeg me wat je eet, en ik zeg je wie je bent?’
Maar eigenlijk komen niet alle geheimen vrij, want de weekend boodschappen zijn anders. Dan komen de verfijnde zaken aanbod, koken met passie en eten zonder haast is dan het parool.
Ooit er wel eens over nagedacht hoe het weekend zou verlopen, wanneer de volgeladen karren van eigenaar verwisseld worden? En verder alle, maar dan ook alle winkels gesloten zijn? Dat wij het moeten doen met een zak chips, een flesje Maggi, twee wittebroden, een kilo karbonaden, drie flessen zoete witte wijn, een pak Pampers, twee kilo hondenbrokken en de Telegraaf?
En ons karretje met een pakje roomboter, twee vegetarische burgers, een zak kattenbrokjes, een venkel, twee droge witte wijn, wat peterselie en een pond doppinda’s naar iemand anders gaat? Hoe zouden wij en het andere huishouden het redden? Het lijkt me een opzet voor een TV programma. De titel weet ik al: ‘In de weekendkar’. Wie weet leest Van de Ende mijn site, dan mag hij mijn idee kopen. Van dat geld ga ik mijn voorraadkast tot de nok vullen, want stel je voor.
Terug naar de dinsdag, ik liep dus met aankopen van vooral noodzakelijke aard. Diep in mijn kraag gedoken, ook wat gehaast. Snel oversteken, voorrang genereren op het zebrapad. Zo van: alvast een been naar voren.
Jawel, de grote auto stopte. Zwart en blinkend. Met mijn tassen vol dagelijks voer kreeg ik voorrang van…. voorrang van de chauffeur van Bea, met herself op de achterbank. Getooid met paarse hoed.
Twee staten verder kom ik bij mijn positieven. Bea? Gestopt voor Buisman en bananen? Democratie heet dat. Thuis google ik ‘drie-en-twintig november & Bea.‘
Dan schrik ik, wat een leven. In de ochtend bezocht zij Petten -met hetzelfde paarse hoofddeksel- de hoge flux reactor. Daar was haar bezoek met grote geheimzinnigheid omgeven en de vloeren waren aangeveegd, lees ik in de Pettense dorpskrant. Gelukkig maar, van die vloer. Bea houdt zeker en vast niet van rommel, al helemaal niet van slordig verdwaalde isotoopjes.
Het Noordhollands Dagblad schrijft: ’De koningin werd rond leiden in een onderzoekscentrum’. De journalist behoeft misschien nog enkele grammaticale lessen.
En Bea? Arme koningin. Ze gaat op een dag van Petten naar Gouda, van kernreactor naar de glazen van de gebroeders Crabeth. Van wetenschap naar kunst. Misschien toch wel dichterbij elkaar dan wij denken. Getuige de hoed van onze vorstin. Een hoed voor de wetenschap kan ook een hoed voor de kunst zijn. Paars als bindmiddel. In Petten en Gouda was heur hoofd behoed met een en dezelfde. Haar mantel was in Gouda verdwenen. Lag misschien wel in de achterbak van de grote bolide.
Zomaar ineens vraag ik me af: ‘Wat deed Bea tussen Petten en Gouda?’ Zoveel kilometers is het niet, er waren waren uren leeg.
Op bezoek bij haar kleinkinderen? Even naar de Hema? Een sigaretje roken? Lekkere lunch met een glaasje wijn? Sinterklaasgedichten schrijven? Een uitverkoopje scoren?
Ik gun het haar zo, allemaal.
Willie, 24 november 2011
(n.a.v. het bezoek van hare Majesteit aan Gouda)