Zijn kruintje ruikt naar baby, gewoon baby zonder de aanduiding m/v.
Zijn mondje zoekt zijn moeder, drinkt gulzig de melk waarvan hij groot gaat worden, gewoon 1.80 meter of zo. Net als bijna alle mensenkinderen in het Westen.
Als zijn vader hem schoudert, sluit hij zijn oogjes en laat kleine zuchtjes horen van weldaad en voldoening. Zoals alle baby’s, jongetjes of meisjes.
Zijn kleine knuistjes grijpen om mijn pink, stevig en kordaat, ook hier voel ik nog geen onderscheid.
Zijn prille haartjes maken geen verschil, evenmin zijn nageltjes.
Zijn fiere huilen zegt dat het allemaal nog zo nieuw is in de wereld. Het is wennen, of je nu een mannetje bent of een vrouwtje.
Zijn laveloosheid na het voeden drukt hij uit met een mega grote grijns. Doen ook alle pasgeborenen hetzelfde, de hij’tjes en de zij’tjes.
Zijn geur van de spuugjes en boertjes rieken zoals ik mij herinner, van zonen als van dochters.
Zijn wiegje heeft witte lakentjes, met grasgroen lint afgebiesd. Uit voorzorg, paste bij een prinsje of en prinsesje.
En toch.
Even terug naar een matineus uur afgelopen zaterdag. De telefoon gaat.
‘Mam, het is een jongetje!’
‘Alles goed gegaan, kind?’
‘Mam, het is een jongetje!’
‘Hoe is het met je?’
‘Mam, het is een jongetje!’
Geluk laat zich niet zomaar in taal vatten, maar deze boodschap is overduidelijk.
Geluk in vijf woorden.
Oma Willie,
(voor Rein, geboren 11-06-2011)