Sneeuw en pensioen vallen samen

Uitgerekend op mijn eerste vrije dag vallen vlokken op mijn jas. Ik kan me geen mooier cadeautje voorstellen. Wanten worden wit, de fietsbel krijgt een hoedje op. Takken van bomen buigen zich zonder wildgeraas zwaar van de sneeuw. Vlokken vallen sereen en zacht, onhoorbaar verandert de wereld wit. Een laagje over de late najaarsbloeiers en een laagje over de winterharde klimop. Een kleedje op de lantaarnpaal en een hoopje op een vuilniszak. Het lijkt suikerzoet en o zo Pieck, maar het is echt.
Stoplichten knipperen minder streng en scholieren trappen blozend voort. Zij lijken even niet op zoek naar hun identiteit, want sneeuw elimineert bravoure en onzekerheid. Sneeuw is namelijk gewoon wit, identiek voor Jan en Alleman.
Ik fiets door de witte stad. Zonder haast, zonder afspraak, zonder zware tas met boeken en mappen. Ik kan van hot naar her en van hot naar haar en kijk niet op mijn horloge. Tijdslimieten sneven als sneeuw voor de zon. Ik heb de tijd, ik krijg de tijd, ik neem de tijd. Maar de sneeuw op struweel en stoepen, op schepen in de haven en op struiken in de plantsoenen blijft vanmiddag liggen. Gelukkig maar. De witvlokkige bevroren waterdamp kan mij niet genoeg vallen. Het liefst met stevige bakken uit de hemel, een etmaal lang.
Om dan meer tijd te moeten nemen, om te komen waar ik heen wil, neem ik graag voor lief. Plannetjes opnieuw bekijken en afspraken verzetten. Er helpt geen lieve moeder aan, sneeuwwereld is nu eenmaal van een andere orde.
Uitgerekend vandaag valt het dus samen, de sneeuw en mijn pensioen. Alsof een Goede Hand het zo heeft beschikt.
Ik fiets verder, met een lichtheid in hart en hoofd. Ik knipoog naar de eerste de beste sneeuwman in een voortuintje. Compleet met een verse peen en wollen sjaal.
Overigens, hij knipoogt terug want Sneeuwman en ik weten beiden: niets is eeuwig. Maar wel het geluk van dit moment. Van de kou en de rust, van de kristallen vlokken die dwarrelen. Van de warme chocolademelk die op me wacht.
Misschien ga ik morgen eens een praatje met Sneeuwman maken, en hem vertellen dat mijn leven nu ook kan gaan dwarrelen, net als zijn vlokken.

Willie
1 december 2010

This entry was posted in Verhalen. Bookmark the permalink.

Comments are closed.