Wizz-birds

Rond de verjaardag van Sint Nicolaas hangt de lucht laag. De ochtend wordt nauwelijks wakker, de middagstond kampt met tekort aan zonlicht en de avond valt vroeg. In de tussentijd proberen mens en dier hun dingen te doen. Vogels zwalken wat in het rond. Om nog te vertrekken naar zuidelijker gelegen landen is het rijkelijk laat, maar hier is het ook niet alles: de insecten hebben hun schuilplaats reeds lang gevonden, de wind maakt het leven onrustig, de kou laat het afweten. Eigenlijk lastig, want koude betekent voor onze gevederde vrienden overvloedig gedekte tafels in tuinen en op stadse balkonnetjes. Eindeloze slierten van pinda’s en vetbollen hangen aan kale takken. Soms is het wintervogelvoer verstopt in een krans met lintjes en andere tierlantijnen, soms verscholen in onooglijke gazen huisjes of goedbedoelde omgekeerde bloempotten. Prullaria van de eerste orde. Vogels deert het niet, als het wintert hebben zij honger. En als het nog niet wintert fladderen zij rond en stillen zij hun honger met de weggegooide klokhuizen of de laatste restanten van de vettige oliebol. Maar de weg naar voedsel is er een van alle tijden.
Er was eens…
Er was eens een tijd met flessen bloempap op de stoep bij de voordeur van het huis uit mijn jeugd. De melkman kwam in alle vroegte zijn waar slijten, kende zijn pappenheimers en zodoende wist hij de behoeften van de lege monden en hongerige maken in de veelkoppige gezinnen. Voor dag en dauw plaatste hij, als in een eeuwigdurend ritme, de reeds vastgestelde bestelling voor de deur. Op de werkdagen twee flessen bloempap en een gortepap. Op zaterdag drie gele vla. Natuurlijk waren er in deze tijd van lang geleden ook hongerige vogels. Vogels met een hebberige blik naar de glinsterende doppen op de flessen voordeurzuivel.
Met welke vogel en waar het is begonnen, ik weet het niet. In elk geval had ik de taak om ’s morgens in alle vroegte de flessen binnen te halen, voordat mus en spreeuw zich konden laven aan de pap en vla die zij zo listig ontdekt hadden.
Wizz-birds!