Een boeket in een grote glazen vaas pronkt op de houten tafel. Rozen, zo stevig van steel, sieren en geuren de kamer. Tien zijn het er, getint in de zachte kleur van de liefde. Zaterdagochtend begeleidden zij DE vraag. De vraag van ‘voor altijd’, de vraag van ‘for better and worse’, de vraag van trouw. Van compassie en respect. De vraag van inleven en van ruimte. Toekomst en glimlach.
“Ja”, zei ik heel zachtjes. Niets in mij twijfelt aan dit korte antwoord. Geen wetten staan in de weg tussen onze dromen. Tijdens de drie jaar samen hebben we de -soms- praktische bezwaren met daden opgelost. Willem Elsschots’ dichtregel heeft op ons geen vat.
Daarnaast voegden wij onze grote familie samen tot een legertje van broers en zussen. De verjaardagskalender kreeg een dependance en we leerden tijdens het prikken van een vorkje menig wederzijds vriendenpaar kennen. Losse nieuwsgierige singles, uit Delft, Woubrugge en heel Nederland streken bij ons neer in de achtertuin om in geuren en kleuren het legendarische verhaal van onze start te vernemen. Jaha, zo kan het dus ook. Liefde op het Internetgezicht.
Onze kinderen, zuinig op hun ouders, keken wat katten uit bomen, maar zochten daarna enthousiast mee naar een goed huis voor hun vader en voor hun moeder. Met tuin, met werkkamer. Maar bovenal met ruimte voor iedereen en logeerplekken. Het eindresultaat is een huis dat zijn gelijke niet kent.
Een jaar in de Keizerstraat: het geluk vertaalt zich in de rozen op tafel.
Twee jaar in de Keizerstraat (D.V. zeggen de christenen erbij): het geluk zal zich vertalen in een groot feest met bijpassende ringen, getuigen en bruidsmeisjes!
Willie, 29 mei 2007