Op een winderige zaterdagnamiddag beland ik onverwacht met twee dochters, twee kleindochters en een schoonzoon aan het Scheveningse strand.
Er staat een briesige wind. Zo’n wind, waarvan je denkt dat het eigenlijk wel mee valt. Meer briesje dan wind lijkt het niet, zittend in een Haagse achtertuin. De zon krijgt ruim de tijd om ons het gevoel te geven dat het wel kan, even naar de zee.
We gaan het snode plan uitvoeren en na enig overleg besluiten we dat de dochters op de fiets stappen. De kleinkinderen saam achter in de volkswagen. Maar voor het zover is komt er een komplete aardverschuiving aan spullen op gang. Wat al niet: een maxi-cosi voor de pasgeborene. Zij wordt met cosi en al vast gesnoerd in de volksbolide van oom. Een tas vol met pampers en andere belangrijke babyzaken verdwijnt in de kofferbak. Een draagzak, vrolijk gestreept, zal in het rulle zand handig zijn. Zo. Kindje is klaar.
Dan de peuter. Met haar bijna drie jaren weet ze wat ze wil. Beter gezegd: ze wil wat ze weet. En daar ze genoeg weet, heeft het heel wat voeten in de aarde voordat haar uitrusting bijelkaar gesprokkeld is. Laarzen of sandalen. Vestje of jastje. Bal of schep. Maar toch ineens, daar zit ze. Trots als een pauw in haar autostoeltje naast haar zusje. Vrolijk rijden we met de Amsterdamse oom de Haagse stad uit en vinden een ruime parkeerplek om de hele santekraam uit te laden.
De zee ziet er wat woest uit, hoge golven veroveren het strand. De wind is fel en koud, wanneer wij uitstappen knopen wij onze jassen nog eens extra dicht. Micki bibbert en zoekt houvast. Ik til haar op en samen kijken we vol bewondering naar haar grote oom. Hij bekommert zich om het kleinste meisje van het hele Scheveningse strand. Lilian heet ze, ze is al 19 dagen oud! Bezorgd legt hij haar in de streepjesdraagzak, lekker warm tegen zijn grote lijf. Haar hoofdje krijgt een petje, haar voetjes worden toegedekt. Dan besluit hij nog een dekentje mee te nemen om zijn kleine nichtje te beschermen tegen deze namiddag koude.
Twee uur later, na sapjes, spagetti, koffie en taart, lopen oom en zijn zwangere vrouw samen over een duintop. Hun armen om elkaar, een punt van het extra dekentje wappert zachtjes in de avondzon.
Nothing comes close to it…
Willie.
21 mei 2007