Het zwarte bloesje

“Niet doen”.
“Ik zou er nog maar eens goed over nadenken”.
Wij deden het toch: plannen maken om te gaan wonen in Gouda. En wel zo “binnenstads” mogelijk. Onze makelaar had slechts een zinnetje in zijn opdrachtenportefeuille: “Zoek een passend huis voor een man en vrouw, met veel familie en vrienden en met veel hobby’s en ook nog in postcode 2801”. Dat wij zo ook onze wensen hadden over keuken en logeergelegenheid, durfden we eigenlijk niet hardop uit te spreken. In november 2005, tijdens een koffie-afspraak met de makelaar in “De Keizerskroon” wisten we het al: dit wordt onze buurt! En zo geschiedde, eenmaal een woning gevonden en gekocht leek de verhuizing een peulenschil.
“Niet doen”, uitgesproken door broer of vriend, door collega of kennis, veranderde als sneeuw voor de zon bij het zien van wijk en woning. “Nadenken” werd snel ingeslikt bij het horen van onze ervaringen.
Gewaarschuwd (!) als we waren lieten we, druk doende, de autoraampjes soms open staan, zetten we de fietsen in haast zonder slot voor de deur. Enkele weken later maakte ik een tuintje van losse potten en struiken voor ons huis. Hoogzomer versierden wij de voorgevel met linten en strikken voor een trouwpartij, in de winter brandden wij buiten de kaarsen. (hoe Gouds ben je al na vijf maanden..) Dit alles zonder de voorspelde gevolgen. Tja.
Op die ene zonnige dag in januari 2007 hang ik mijn kledingstukken uit het raam, de frisse wind krijgt even vrij spel om de decemberblues te verjagen. Plots gaat de bel. Alsof er brand is. Alsof er moord en doodslag is. En nog een keer, en lang. Van boven kijk ik, eerst geschrokken, maar al snel vermoed ik “belletje trek”. Wel, wel, da’s nou eens echt crimineel!
Ik besluit niet te reageren en ga verder met mijn beslommeringen. Onderwijl kleppert de brievenbus doordringend, TPG schijnt moeite te hebben met een bezorging. Nieuwsgierig naar deze onverwachte post daal ik de trap af. Niets post: mijn eigen zwarte bloesje gekreukt en gekrakeld op de deurmat. Ik kan een glimlach niet onderdrukken, weet al wie de bezorger is: onze oude buurtbewaker. Hij is niet groot, hij is niet ‘het’ talenwonder. Hij is wel het geweten van de straat. Hij loopt en wandelt en heeft oog voor het wel en wee in zijn zelfbenoemde territorium. Ik heb al menig praatje met hem gemaakt, wij hebben uitgebreid onze wederzijdse families besproken en hij knikt goedkeurend wanneer ik mijn stoepje schoonveeg en de plantjes verzorg. “Jij bloemenvrouw.” Ik vind het een geuzennaam, zeker omdat ik mijn dorpse tuin heb moeten inruilen voor deze minieme Goudse vierkante meters groen en loof rond ons nieuwe pand. “Jij oud, jij kinderen?” Het aantal vier kan zijn goedkeuring ook al wegdragen en dat mijn leeftijd ver boven de zijne uitsteekt, dat had ie niet verwacht. Soms zie ik hem in de stad lopen, hij voorop, zijn echtgenote op gepaste afstand achter hem. Met de kenmerkende trage gang van een kolossale vrouw. Haar lange grijze mantel verhult alles, haar strakgebonden doek verbergt haar -hoogstwaarschijnlijk- prachtige zwarte krullen, en neemt elk sprankje vrolijkheid weg, haar weemoedige ogen doen de rest. Aan een hand een kleuter, in haar andere hand een grote gevulde plastic tas. Haar dromen zijn blijven steken in de grauwe Hollandse lucht, haar herinneringen draaien als cirkels van heimwee rond in haar hoofd. Met haar heb ik nog niet gesproken, of de kans zich voor zal doen, ik betwijfel het.
Op dezelfde avond van die zonnige winterdag gaat laat de bel. De klok wijst bijna middernacht. We schrikken, wie zo laat, kinderen flitsen in een seconde door mijn hoofd, wie doet wat en is waar. Manlief snelt naar beneden, welke boodschap staat voor de deur? Welk bericht, welke politie, welk onheil? No no, niets van dat al, hij is daar in hoogst eigenpersoon, in het schijnsel van de wassende maan: DE BUURTBEWAKER.
“Of bloemenvrouw zwartbloesje gevonden had en dat buitenhangen van zwartbloesje fout kan aflopen…”
“Goed dat u er bent, meneer ehh…,”
“Momand”
“Juist, dank u wel”.
Bloemenvrouw en haar man prijzen zich gelukkig in de Raambuurt!

Willie Lek
Keizerstraat 57

20 januari 2007

This entry was posted in In en om de Keizerstraat. Bookmark the permalink.

Comments are closed.