“Politiek mevrouw, allemaal politiek”.

“Politiek mevrouw, allemaal politiek!”

Zondagmiddag in januari. De dunne middagwinterzon geeft aan dat het tegen twee uur loopt. In grote haast pak ik mijn tas in. Ik heb nog tien minuten volgens de dienstregeling. Treinen wachten meestal niet op me, en de receptie- waar ik naar toe wil- is in de namiddag in Utrecht. Ik neem mijn bontjasje van de kapstok, strijk mijn rok recht en verblijd mijn voeten met de vorig jaar veroverde Jan Jansen schoenen. Mijn reis gaat van Delft naar Utrecht, normaal een verblijf van ruim 60 minuten om onder de hoede van onze vermaarde NS.
De reisplanner heeft een mooi plan voor mij bedacht: ga maar via Rotterdam, dan komt alles snel en mooi in orde. Voor alle zekerheid een printje gemaakt met nog andere opties, zoals leuk via Leiden of eventueel Den Haag HS.
Ik tref het, een beetje buiten adem en met een knipoog naar de conducteur kan ik op tijd in de trein glippen naar Rotterdam. Ik prijs mezelf zo gelukkig, dat ik juist deze trein haal. Het zal me berouwen…
Even later stel ik, schouderophalend, twee dames gerust. Zij willen naar Leeuwarden en verhalen me van “alles loopt vast” en van “rondom Gouda loopt het in de soep”. Ervaren treinreizigster als ik ben neem ik aan dat de dames gewoon de weg niet weten in de wirwar van perrons, stations, rails en omroepberichten.
Rotterdam geeft zich gewonnen: onmiskenbaar tekenen de flats zich af en we naderen de plaats waar ik zeven minuten overstaptijd heb. De intercity naar Utrecht, mijn kostje is gekocht!
Dan ineens komt er vanuit het niets die stem. De lucht is er vol mee, van links naar rechts, van voor naar achter, gewoon niet te negeren, en een ieder weet het: here comes trouble!
“Dames en heren. Vanwege werkzaamheden is er vandaag geen treinverkeer mogelijk van en naar Utrecht…” Ik wil al niets meer horen. De robuuste dames uit het hoge Noorden knikken me bemoedigend toe. Ik kan slechts bedremmeld glimlachen.
Mijn besluit staat vast, ik ga opzoek naar de legendarische, onverschrokken dames en heren van de NS: de plechtige perronassistenten met hoedje en laptopje. Zij zijn de mensen van informatie en van hoop in bange uren. Getraind, vooral op rust en bemoediging. Niet verzaken. Onrust en andere gemoedstoestanden elimineren. Verbluffend hoe zij zich staande houden tussen al het gekrakeel van de verlate, narrige reizigers.
“Meneer, ik wil graag naar Utrecht, zo snel mogelijk. Enne, waren deze werkzaamheden niet via Internet te vermelden?” De man kijkt me vriendelijk en wat mismoedig aan. Misschien geeft hij wel het enige juiste antwoord: “ Allemaal politiek, mevrouw, allemaal politiek”.
Daarna monstert hij mij van kruin tot het Jan Jansen schoeisel, en heeft de goede man slechts een simpele raad voor mij: “Ik zou volgende keer maar een andere partij stemmen, mevrouw!”
Met deze ultieme boodschap stap ik de wachtende trein in. Vertraagde tijd genoeg om mijn links georiënteerde krant te lezen en mij af te vragen in welke verhouding Kleding, Openbaar Vervoer en Politiek tot elkaar staan.

Willie,
21 januari 2006

This entry was posted in Reizen. Bookmark the permalink.

Comments are closed.