Amsterdam in de herfst. De bomen van het Vondelpark lijken een ander pak aangetrokken te hebben. Groen was van toen, nog maar enkele weken geleden. Geelbruin of uitbundig rood is de kleur van deze eerste dagen in oktober. Het miezert ook een beetje tussen vale zonnestralen door. Het geluid van klikkende hakken wordt gedempt door het gevallen blad. Het verkeer in de straten kan geen haast maken en dat is maar goed ook. De dag mag een beetje stil staan. Er is namelijk een wondertje gebeurd: in een huis, daar boven, werd een heel mooi klein meisje geboren. Feline heet ze. Feline Mare Hendrike. Vanmorgen vroeg, de vogels waren nog niet eens helemaal wakker en moesten hun veren nog glad strijken, meldde zij zich. Met haar neusje, haar vingertjes en haar zwarte haartjes. Met haar tien tenen en haar mondje, dat al razendsnel zocht naar de warmte van haar mama.
Daar is haar vader en, -ineens-, haar Grote Zus. Ze gaat het maken in haar leven. Wie weet wordt ze later minster, ontwikkelingswerkster, zuster of brandweervrouw. Modewontwerpster of zangeres, bloemiste of wetenschapster. Zou zo allemaal kunnen. In haar koppetje, vandaag nog verborgen onder een hagelwit wollen mutsje, liggen alle mogelijkheden klaar. Doch, gelegen op haar bombazijnen sloopje van drie generaties her, is op dit moment slechts EEN zaak van levensbelang: omarmd en verzorgd worden.
Amsterdam in de herfst. De zon schijnt, in een rietenmandje met lila strikjes ligt een babymeisje, zij maakt nu de wereld al mooier!
“oma” Willie,
7 oktober 2009