Het is zomer en zondagmiddag, de klokt tikt naar twee. Een borstel door het haar, een vest over de schouder en wat euro’s los in de hand. De zon is fier, de wind is zwak. Het werk, de dagelijkse beslommeringen, hoe aanwezig ook, we negeren ze de komende uren. In fiere tred gaan we richting park, ons park, het Houtmanplantsoen. Seizoenen lang trippen we er langs de platanen, begluren we de jonge broedsels, gooien we sneeuwballen en heel af en toe binden we daar de schaatsen onder. We zien de lente overgaan in de zomer, we voelen de herfst wachten op de winter. Ons park is van waarde. Waarde omgezet in groene twijgen en spelende kinderen. Rustende ouderen en zoenende jongeren. Overigens, soms is het andersom..
Terug naar de zomerse zondagmiddag, we wandelen de Keizerstraat uit, slaan af naar links en na de volgende brug rechts klinken er reeds melodieuze klanken in ons oor. We versnellen, opgetogen door de eerste aanzetten van de musici. Vergenoegd haken onze armen in elkaar en glimlachen we naar iedereen. Muziek en zondagmiddag, een ultieme combinatie. Denken wij, menen wij.
Dacht ik. Deze week lees ik een verontrustend bericht in de Goudse Post. Het wordt de organisatoren steeds moeilijker gemaakt om de vreugde van muziek te laten klinken langs de iepen en de eiken. Over de hoofden van honderden genieters, van tientallen gezinnen, picknickend met hun kleedje en sapje op het gazon. Monkelend las ik verder: het gaat om teveel decibellen, tja. Of gaat het over de zondag soms?
Onze stad, even beminnelijk als rondborstig, herbergt tientallen geloven, vele nationaliteiten, nieuwe en oude bewoners. “Respect dient de mens”, de buurman die geurende couscous kookt, de ouwe Gouwenaar die zijn shaggie rookt op de markt, de dominee die zijn kerkklok luide laat beieren, de import die vraagt om visionair beleid.
Allen samen vormen zij onze stad. En soms botert het niet, wat water bij de wijn en de IJssel stoomt weer rustig voort.
Dacht ik. Het is triestigheid van de bovenste plank, maar blijkbaar gunnen enkele nieuwe parkbewoners Gouda de muziek op zondagmiddag niet. Frustrerend, zielig en rancuneus. Ik word er echt kniftig van, een stad met plek en plaats voor Jan en Alleman moet op de zondagmiddag toch enkele uurtjes de ruimte kunnen geven aan muziek? Het is verontrustend dat enkele stadsbewoners de maat der dingen willen en mogen en kunnen zijn.
Don’t stop the music!
Willie Lek