De zon straalt aan de hoge hemel. Een zachtmoedig bergwindje geeft verkoeling. In de Alpenweiden showen bloemen hun kleuren; zij geuren dat het een lieve lust is. Ver weg is er sneeuw op de toppen, net uit beeld zoekt een buizerd een voedzame buit voor zijn nest jongen.
De bruid, ik ken haar nu vijf jaar, is vandaag een prinses. Haar nagels staan al enkele dagen in de lak, haar mooie blonde krullen zijn omgetoverd tot een waar kunstwerk. Kleine vlechtjes houden het gipskruid vast, terwijl er zo hier en daar een orchidee chic om wat lokken heen komt kijken. Wanneer een bries, geruisloos via lariksen en dennen, met haar haar speelt, gaat een gouden lok een eigen leven leiden. De bruid strijkt bevallig de krul weer op zijn plaats. Aan haar voeten zijn witte muiltjes. Ongewoon, normaliter verplaatst zij zich in deze omstreken op bergschoenen of ski’s. Vandaag geen klimbroek en geen touw, geen karabiner en geen nutje. Er is geen mueslireep, geen camelbag, geen sneeuwsonde en geen bijl.
Vandaag is er zijde. Zijn er zoenen en rozen. Stralende ogen en blije woordjes. Vandaag is er de erkenning en de bevestiging van een droom.
De bruidegom, ik ken hem langer, geboren op een avond met sneeuwvlokken meer dan een kwart eeuw geleden. Ik ken hem vooral in zijn eigenheid, zijn blauw geverfde Smurf-lokken, zijn hang naar paden die nog niet gelopen zijn. “Drie turven hoog” kocht hij een hengel en een beetverklikker en liet vriend en vijand meegenieten van zijn visserslatijn. Er verschenen vele liefdes in zijn leven: Michael Jackson, Nirwana, Joop Zoetemelk en Pino van Sesamstraat.
Nu staat hij daar, met zijn grootste liefde, Sandra uit het Franse land. Om haar is hij nu in kostuum, in overhemd met stropdas. Zijn schoenen blinken zelfs nog in de schaduw, de sokken zijn getint naar de laatste mode. Op het linkerrevers prijkt een zalmkleurige roos, haar bruidsboeket in herhaling. In zijn broekzak weet zich een zakdoek verborgen, voor de tranen die vast en zeker komen gaan. Wanneer de tranen van zijn liefste opwellen, is hij er om te steunen. Vandaag, morgen en altijd.
Aan zijn overhemd en om de pols zijn herinneringen van zijn opa’s: manchetknopen en horloge. De grootvaders lijken zo ver weg, maar vandaag -ineens- zijn zij zo dichtbij…..
Het grote bruiloftsfeest wacht, de gasten zijn opgetogen en stamelen. Het feest van Sandra en Rogier is niet in woorden te vatten. Wij eten, dansen en zingen. We lachen en en proosten.
In de late uurtjes wandelen mijn lief en ik, begeleid door een heldere maan en met het zicht op de nog steeds besneeuwde bergtoppen, nog even over de bloemenweide.
Nu druppen mijn tranen, ook zij worden liefdevol gedroogd.
Willie,
L’Argentiere la Bessee
13 juni 2009