Tijdmachine

“Vorst als een tijdmachine. Opeens ben je een onderdeel van een wintergezicht van Avercamp, Leickert of Opland”, aldus Sigmund in de Volkskrant van 7 januari 2009. En hij zwiert er vrolijk op los, de karikaturale psych, tussen rietkragen, op slootjes en langs molenviergangen. Zijn Avercampse droom moet hij tandenknarsend loslaten wanneer hij zijn welverdiende koek en zoopie wil nuttigen. Niet trouw aan traditie zijn Johan of Piet of Cor de uitbuiters van de winterse lekkernijen, maar Mac Knelis. Ook de ijspret boekt zo zijn moderniteiten.
‘Vorst als een tijdmachine”. Tijdens de oppasdinsdag glijd ik met mijn Amsterdamse peuter over het ijs in het Vondelpark. Ontegenzeggelijk ook een tafereel van oude schilderijen. Ware het niet dat enkele strakke flitsende pakken op geavanceerde schaatsen voorbij klapwieken. Links, rechts, klap. Boem.
Moeders en vaders hijsen hun verbaasde kroost uit de bakfiets en moeten als Brugman praten om hun digitale kinderen te overtuigen dat een mens op bevroren water kan schaatsen. Gelukkig aan mogelijkheden geen gebrek en komen uit de Oilily-tassen vrolijk gekleurde schaatsen, een fris gehaakte pet en dito handschoentjes. Sanne, Lotte, Olivier en Floris leren vallen en opstaan. Gelukkig maar.
Bekende Nederlanders, wonend rondom het park, wagen zich ook op het ijs. Met hun lange beige montycoats, hun verschoten sjaals, hun schaatsen uit een erfenis, draaien zijn hun rondjes. Als statement.
Een politieagent zet zijn dienstfiets op slot tegen een oude eik. Zijn rugzak herbergt een paar stoere noren. Onder applaus en luid gejuich neemt hij het er even van, en gelijk heeft ie. Hij swingt over het ijs en voor mij is hij ‘de echte Bromsnor’.
Zo af en toe stoppen verbaasde toeristen, verzuchtend “Oe” en “Ah”. Zij blijven sprakeloos aan de oever staan. De touroperator had hen een spectaculair Amsterdam beloofd, maar dit schouwspel tart alle beloften.
Tussen alles en iedereen door zijn er de zwervers die met hun biertjes zich lachend en lallend op gladijs begeven. Hippies in baaien rokken zwieren op Friese doorlopers met de bekende oranje strikbanden. Voorzichtige opa’s en oma’s sleeën met hun kleinkinderen. En ik weet zeker dat er vanavond, achter de dampende boerenkool, verteld gaat worden van de winters van toen en van toen…
‘Vorst als tijdmachine”. Ook bij mij voltrekt zich een herinneringswave. Het kleine warme handje van Hannah voelt hetzelfde als het handje van haar moeder op de plassen rond Woubrugge in winters van bijna dertig jaar geleden.

Willie
7 januari 2009

This entry was posted in Geen categorie. Bookmark the permalink.

Comments are closed.