Wauh! Als ik hem vraag hoe hij een onverwacht miljoen euro zou besteden is er een antwoord dat ik niet verwacht. “Als eerste: ik ben de beste kandidaat om deze gigantisch prijs te winnen, maar dat even terzijde. Ik ga met een miljoen de wereld veranderen. Ik word ambassadeur tussen de beschavingen van oost en west. Ik ban de oorlog uit. Ik verdeel het voedsel eerlijk en draag wereldwijd zorg voor goede scholing.” Niets geen grote villa, geen Bentley of een zonnige cruise. Niets geen maatpak, geen extravagante sieraden of volgeladen winkelkarretjes. Gewoon: wat geld veilig stellen voor brood op de plank voor vrouw en kinderen en een ideaal verwezenlijken.
En wie hij is? Onze buurman in de Keizerstraat. Van ver gekomen, van heel ver. Van een land waar ik geen weet van heb. Vanuit een cultuur waar ik alleen maar van gehoord en gelezen heb. Van een vlucht waarvan ik het ergste vrees.
Nu woont hij op nummer 49, samen met zijn jonge gezin. Zijn baan zorgt voor levensonderhoud, maar zijn droom zorgt voor kunst.
Dagen van timmeren, breken, schuren en zagen zijn voorafgegaan aan de opening van de kleine, charmante galerie. Mooie oude plavuizen zijn bewaard gebleven, antieke tegeltjes aan de wand zijn opgepoetst. Kunst is besteld in zijn geboorteland, afbeeldingen van werken van Rembrandt zijn in zijde geknoopt. Kabul en Rembrandt sieren de wanden. Over intergratie gesproken…
De galeriehouder vindt zijn leven in Nederland prettig, als hij even verder nadenkt komt mijn buurman tot de conclusie dat zijn denkbeelden dualistisch van aard zijn. Gevormd door ervaringen.
Zoeken tussen de wortels die in Kabul ontsproten zijn, en de verdere groei in een gastland. Tussen de logische rijkdom hier en de levenstandaard daar. Tussen de vrijheid van hier en de ketens van de Taliban daar. Tussen de overvloed van de huidige kunst hier en curatele kunst daar. Ik knipper eens met mijn ogen, soms is de vanzelfsprekendheid van mijn leven in Nederland even aan het wankelen.
In Kabul ging hij naar school. Gewoon, leren en vooral gehoorzamen was het parool. Op wat houten planken maakte hij zijn eerste kunst. Canvassen waren een luxe, vandaar.
In Nederland kwam de ene verbazing na de andere: musea vol met kunst, in soorten en maten, in stijlen en grootten. Zonder verboden of inmengingen van de overheid, zelfs nog verbazingwekkender: met geld van de overheid. Dan ontwikkelt zich een discussie tussen ons: is kunst vrij wanneer de overheid subsidie aanbiedt? Terwijl vanaf schilderijen uit Afghanistan strak gesluierde vrouwen ons doordringend aankijken of oude mannen met een doorgroefd gelaat leeg de wereld in staren, komen wij er niet uit. Vrijheid heeft zoveel definities…
Wanneer ik de volgende dag door de straat loop en even stil sta voor de galerie valt mijn oog op een ezel met een schilderij. De verf lijkt nog nat, de afbeelding nog niet af. Toch zegt het al genoeg: een rode planeet met een vruchtbare groene vallei, een Marskarretje als tank, een bloedende rivier. Over dualiteit gesproken!
Willie, 3 november 2008
Kabul Gallery
“Verfijnde kunst in een modern jasje”
www.kabulgallery.com
Keizerstraat 49
2801 NJ Gouda
0182-600205
06-28770426