Don’t fence me in

Officieel is het vandaag mijn vierde vakantiedag, de maandag en de dinsdag en de woensdag gingen voor. Zij waren zomaar gevuld met afspraken die er niet om logen. Afspraken met heel kleine meidjes. Met hun elf maanden, veertien maanden en vier jaar houden zij me hevig bezig. Ze wonen drie hoog met een buggy waar ik de techniek niet van snap. Ze wonen parterre met Dikke Dollies in de tuin die geweerd moeten worden.
Ze lopen en kruipen, ze onderzoeken en fietsen. Ze steppen en poepen. Ze eten en doen spuugjes. Ze vragen en huilen. Ze knuffelen en zoenen. Ze lachen en gillen. Ze aaien en knijpen. Ze delen en pakken af. Ze bouwen en spelen. Ze ballen en zingen. Ze verwonderen en kraaien. Ze ontwikkelen en kopiëren. Zij tuimelen en buitelen. Zij troetelen en ginnegappen. Ze schommelen en wippen. Ze bakken taartjes en koken-zogenaamd. Ze verwarmen en ze ontroeren.
En oma?
Zij troost en leest voor. Zij tovert en geniet. Zij verschoont en aait. Zij vangt manestralen en telt madeliefjes. Zij snijdt broodje en maakt een sterappeltje. Zij zingt en vertelt. Zij geeft antwoorden ( “Oma, als je een nieuw been krijgt van de dokter en je bent bruin, krijg je dan een bruin been of een wit been?”) en fantaseert. Zij zoekt schoentjes en koopt een ijsje. Zij wandelt en duikt koppetje. Zij luistert (“Oma, ik ben moe, ik ga even een tukje doen en een uiltje knabbelen”) en glimlacht. Ze bouwt kastelen en draait een was. Ze plukt bloemetjes en maakt staartjes. Ze vult flesjes en maakt een prakje. Ze speelt moedertje en bouwt een krantenhuisje. Ze plakt pleisters en dept traantjes. Zij wandelt en handelt.
Het laat zich raden dat vandaag, dus, mijn vrije (!) dag is. De wekker doet amechtig zijn best. Regen giert tegen de ramen, ik draai om en geeuw. Door de roezige drukte van de dagen ervoor dommel ik weer in.
Later in de middag, met krachtige koffie en warme muziek, besef ik me mijn rijkdom: de vrijheid van keuzes maken. De keuze van kinderstemmen of de keuze van stilte.
De vakantie heeft nog veel dagen. Ik ga kiezen voor winkelen met mijn zus en lunchen met vriendinnen. Voor logeren in Groningen en verven van ons huis. Voor ontmoeten van oude bekenden en lezen van boeken. Voor fietstochten en wandelkilometers. Voor -opnieuw- de kinderstemmen en de warme lijfjes.
Maar bovenal voor de kampeervakantie met mijn lief!
“Don’t fence me in”, ontegenzeggelijk.

Willie,
17 juli 2008

Onze bruilofts-tune: (Bing Crosby)

Don’t Fence Me In
Oh, give me land, lots of land under starry skies above,
Don’t fence me in.
Let me ride through the wide open country that I love,
Don’t fence me in.
Let me be by myself in the evenin’ breeze,
And listen to the murmur of the cottonwood trees,
Send me off forever but I ask you please,
Don’t fence me in.

Just turn me loose, let me straddle my old saddle
Underneath the western skies.
On my Cayuse, let me wander over yonder
Till I see the mountains rise.

I want to ride to the ridge where the west commences
And gaze at the moon till I lose my senses
And I can’t look at hovels and I can’t stand fences
Don’t fence me in.

Oh, give me land, lots of land under starry skies,
Don’t fence me in.
Let me ride through the wide open country that I love,
Don’t fence me in.
Let me be by myself in the evenin’ breeze
And listen to the murmur of the cottonwood trees
Send me off forever but I ask you please,
Don’t fence me in

Just turn me loose, let me straddle my old saddle
Underneath the western skies
On my Cayuse, let me wander over yonder
Till I see the mountains rise.
Ba boo ba ba boo.

I want to ride to the ridge where the west commences
And gaze at the moon till I lose my senses
And I can’t look at hobbles and I can’t stand fences
Don’t fence me in.
No.
Poppa, don’t you fence me in

This entry was posted in Geen categorie. Bookmark the permalink.

Comments are closed.