Morgen ben ik de bruid!

Aan alles is gedacht, alles is besproken, alles is in de organisatie gegaan en loopt op de spreekwoordelijke rolletjes. Kinderen van ver en dichtbij ceremoniëren wat af, dit in het diepste geheim. Wij kunnen slechts gissen en moeten berusten. Wij hebben zo wel onze voorkeur of afkeer uitmogen spreken, dat wel. We willen geen oeverloze speechen. “Een woordje”, dat is beter. Geen goedbedoelde ABC’s of boodschappenmanden met griesmeel en biscuitjes. Geen ellenlange gedichten op rijm die de feestvreugde verstoren. Een liedje, een sketchje daar houden wij wel van.
Ondertussen beginnen mijn zenuwen op te spelen. Niet om het beslissende “Ja-woord”. Zeker niet. Dat zit wel goed.
Maar duizenden muizenissen dwarrelen in mijn hoofd en ik moet opletten dat zij daar niet een gerieflijk nestje gaan bouwen. En dat ze vanuit dat nestje telkens even, al is het maar heel summier, mijn evenwicht verstoren. Wat nu als het de hele dag plenst? Wat nu wanneer er appeltaart te weinig is in de Tapperij? Wat nu wanneer het draaiorgel per ongeluk “I’am dreaming of a white Christmas” draait? Wat nu als Rick zijn veters van zijn mooie nieuwe schoenen kapot trekt? En als ik een giga ladder maak in mijn o zo fragiele panty? Als de kapper per ongeluk mijn haar knalrood verft? Of als er zoveel file is, dat niemand komt? Of als mijn bruidsboeket uit anjers bestaat? Of als wij per ongeluk de verkeerde datum aan iedereen hebben doorgegeven?
Tja.
Nog erger: als de muziek denkt dat wij alleen van Joling en BZN houden. Kortom. De muizenissen zijn van geen geringe afmeting.
En daar omheen is er een die het hoofd koel houdt, af en toe zijn wijze en grijze hoofd schudt en maar blijft zeggen: “ Willie, ik hou van jou”.
Morgen ben ik de bruid….

Willie
5 juni 2008

This entry was posted in In en om de Keizerstraat. Bookmark the permalink.

Comments are closed.