Op de post.

In een gure hagelbui spoed ik me naar het postkantoor. Stevig ingepakt onder mijn arm een doos met heel veel enveloppen. Voor de zekerheid heb ik over de doos ook nog een plastic zak gewikkeld. Het voelt als een schat. Passanten kijken me, diep in hun kraag gedoken, wat nieuwsgierig aan. Zo’n ongelofelijke koude lentedag, wie danst er nu door de stad? Juist. Ik.
Zeeblauwe briefomslagen herbergen een tekst van Rick en mij. Kort samengevat luidt de tekst: “Ja!”. Geen twijfel mogelijk. Nu mag iedereen het weten, dat een “zeemeeuw”, zo vrij als een vogeltje, zich heeft laat vangen en belooft voor altijd en samen dezelfde vlucht te vliegen. Morgen vallen ze op de matten, onze kaarten.
Bij de kinderen. Zij waren al snel getuige van de liefde. Nu er zwart op wit, liever blauw op blauw, mijn naam gedrukt staat, is het me even zwaar te moede. Mijn viertal krijgt post. Niet met de jarenlange afzender: mama. Mama is vandaag “Willie Lek”. Want zij gaat trouwen. Willie gaat ringen wisselen met Rick. Zij wordt ’de vrouw van’. Maar mijn ultieme geluk is dat ik me nu in beide rollen mag manifesteren.
Op de deurmat in Roosendaal, bij Els. Zij is onze oudste daggast. Ook de stoerste. Haar verwachtingen van het leven zijn ruw verstoord. En toch deelt ze mee in onze vreugde!
Al mijn broers en zussen zien morgen mijn handschrift. En lezen de tekst. Ik weet dat ze allemaal blij om mij zijn. Genoeg weten ze van het pad dat ik heb gelopen. Een kronkelig weggetje, wat je noemt.
Oude vriendinnen, soms in jaren niet gezien. Ik ben benieuwd naar hun reactie. Sommigen weten nauwelijks van het huwelijk dat geen stand hield. Na de bruiloft is er reden genoeg om bij te praten.
In de brievenbus bij de kinderen van Rick. Ik ken hen nu bijna drie en een half jaar. Wat vond ik het spannend, de eerste keren. Die zenuwen waren snel over. Ik vond er een welkom onthaal.
De post gaat morgen ook naar Woubrugge. Krap die decennia vertoefde ik daar. Uren gewandeld in de polder, ganzen zien overvliegen. Het geluk om het eerste kleinhoefblad. Konijntjes in de weilanden. Op drie adressen gewoond, buren en vrienden gemaakt. Kinderen leerden er lopen, spelen en balletten. Rekenen en naar klassieke muziek luisteren. Zij leerden er schaatsen en beleefden hun eerste liefdes.
De ouders van mijn schoonkinderen lezen morgen, in Frankrijk, Duitsland of Nederland, dat die andere moeder haar geluk gevonden heeft.
Oud nieuws? Misschien. Maar vandaag voelt het voor mij als een nieuwe stap, het wereldkundig maken van onze trouwdag.

Willie

This entry was posted in Geen categorie. Bookmark the permalink.

Comments are closed.